Zwolle – Leiden

Met tranen in mijn ogen lees ik mijn eigen woorden terug. Heb ik dit geschreven? Is het in mijn hoofd zo donker geweest? De tekst roept beelden op die ik al jaren niet meer paraat heb gehad, herinneringen die wel het fundament vormen waarop ik ben gebouwd. Ik voel die oude pijn weer. Minder scherp dan toen, als een schaduw waarin ik mijn eigen vorm herken. Ik voel compassie voor de schrijver van de tekst, en tomeloze pijn, maar ook dankbaarheid voor mijn leven zoals het nu is. Al jaren uit de kast en comfortabel met mezelf zijn alle negatieve figuranten langzaam maar zeker uit beeld verdwenen. Met gemengde gevoelens trek ik me uit mijn eigen woorden terug naar de realiteit van de dag. Leiden. Op naar huis.