Den Haag Centraal – Delft

Onder de stoel voor me steken twee voeten uit. Mannen of vrouwenvoeten? Donkere sneakers, zwarte sokjes, in een maat die geen uitsluitsel geeft. Het randje spijkerbroek lijkt unisex. Ik zoek naar de weerspiegeling van een gezicht in het raam, maar ook de reflectie blijft een abstracte vorm. Wat zou er gebeuren als ik de voeten aan zou raken? Ik strek mijn been en tik de sneaker aan. Hij schuift een paar centimeter naar links, maar ik schuif mee en leun nadrukkelijk tegen zijn enkel. Nu blijft de sneaker stil. Het contact met een vreemde voelt ongemakkelijk, maar ik hou mijn positie aan. De sneaker blijft net lang genoeg staan om duidelijk te maken dat hij niet verplaatst omwille van de aanraking; ze verschuiven wel, maar alleen omdat ze dat zelf wilden.