Iedereen voelt zich wel eens eenzamig, toch? Gewoon een beetje down, net niet helemaal lekker. Daar hoeft niet eens een echte reden voor te zijn, soms heb je dat gewoon. Ik las laatst een artikel over de Social Surrogacy Hypothesis: daar werd gesteld dat je een daadwerkelijke relatie opbouwt met fictieve personages. Je houdt je bezig met hun leven, je leeft met ze mee, ze staan soms gevoelsmatig net zo dichtbij als een echte vriend. Een soort imaginary friend!
Dat wil niet zeggen dat we echt dénken dat Phil van Modern Family onze vriend is, we weten best dat hij een fictief persoon is. Maar het kan dus wel helpen om gewoon lekker een aflevering van je favoriete show te kijken als je je even niet zo lekker voelt. In het artikel werd bijvoorbeeld beschreven dat deelnemers die zich voor het kijken naar hun favo serie eenzaam voelden, tijdens het kijken zich steeds minder eenzaam voelden.
Ik vind dat niet zo gek. De basistheorieën over “human motivation” hebben het allemaal over “the need for belonging” of “relatedness”. Blijkbaar is het gevoel erbij te horen, ergens thuis te zijn, een stukje sociale veiligheid, voor mensen echt enorm belangrijk. Denk maar eens terug aan een moment dat je bijvoorbeeld werd gepest, of buitengesloten. In mijn geval was ik nooit echt bang voor het pesten op zich, maar vooral voor het gevoel er niet bij te horen. Logisch ook, mensen zijn uiteindelijk gewoon kuddedieren. Als je vroeger (écht vroeger) buiten de groep lag overleefde je het niet lang! Verbanning is niet voor niks eeuwenlang een bijzonder zware straf geweest..
Dus, als je even niet zo lekker in je vel zit, je hebt ruzie met iemand die belangrijk voor je is of je kan om een andere reden niet zo makkelijk bij een vriend van vlees en bloed terecht, voel je dan niet schuldig, stom of raar in het aanzetten van je favoriete serie! Het werkt! Want aan het einde van de dag, we’re all only human.