Rotterdam Alexander – Amersfoort

“Links is leeg.” Een zachte stem van achter. Ik knik en laat me voorzichtig zakken. Mijn diepe spieren ontspannen zich terwijl ik achteroverleun. Het zachte gieren vertelt me dat we vaart meerderen. Ratata. Een wissel. De rugleuning trekt en duwt even, tot de kracht zich uitvlakt in een regelmatig tempo. Ik geniet van het gekeuvel om me heen. Vroeger was dat weleens overweldigend, al die stemmen, nu niet meer. “Uw vervoersbewijs alstublieft.” Ik schrik op uit gedachten. Terwijl ik mijn pas overhandig, vraag ik of de trein naar Ermelo op dezelfde plek stopt als deze. “De perrons van Amersfoort zijn zo lang,” licht ik toe. Even is het stil. “Ik heb het voor u nagekeken, dat is dezelfde plek. Fijne dag verder!” Ik knik, gerustgesteld. Terwijl het geschommel vertraagd verzamel ik mijn spulletjes en klap mijn taststok uit. Station Amersfoort!